Piotr Pasiewicz

Urodził się w Łodzi w 1979 r. Jest absolwentem Wydziału Grafiki i Malarstwa Akademii Sztuk Pięknych im. Wł. Strzemińskiego w Łodzi. Dyplom w Pracowni Malarstwa I (Otwarta Księga) prof. Andrzeja M. Bartczaka. W 2011 otrzymał stypendium Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego. W jego artystycznym portfolio można znaleźć twórczość w zakresie grafiki warsztatowej, rysunku, performance, video-art i krótkich form filmowych.  

Brał udział m.in. w 5 Festiwalu Dialogu Czterech Kultur w 2006, Festiwalu Fluo Session 2 w Łodzi 2008 roku, 4 Międzynarodowym Festiwalu Animacji Reanimacja 2007, IFF – Interdisciplinary Fringe Festival we Wrocławiu 2011, 14-tym Międzynarodowym Triennale Małych Form Grafiki w 2011, Łodzi. W 2012 roku zdobył Wyróżnienie w międzynarodowym konkursie "100 curators 100 days".

Krzyk przemiany

Dzięki dziełom Piotra Pasiewicza odbiorca ma szansę dostać się na obszar tego, co dotąd pozostawało w ciszy niepoznania. Nietypowe formy zostały wykrzyczane w białej przestrzeni, jak słowa punk-rockowej piosenki. Grają charakterystyczną melodię, pełną ekspresji.

Twórca połączył różne techniki graficzne, uzyskując ciekawy efekt. Wewnętrzne powierzchnie przedstawionych kształtów są bardzo zróżnicowane, skontrastowane ze sobą. Czerń i biel przenikają się w grze między zaciemnianiem, a prześwietlaniem. Dopełnia je czerwień, nadająca pracom pulsujące, rytmiczne tętno.

Artysta ukazał za pomocą plastycznych środków kolejne etapy przemiany materii. Wyodrębnił z jej chaosu poszczególne twory. Wypełnione czernią formy tkwią w stanie początkowym – unicestwieniu. Zalewa je biel, z której wyłaniają się nowe kształty, naznaczone czerwienią życia. Zdarza się, że przylegają do siebie, tworząc następne konstrukcje. Innym razem odbiorca ma wrażenie walki między nimi. Wówczas w dziele wyczuwalne jest wewnętrzne napięcie. Energia przeistaczania jest tak silna, że może być zarówno ożywcza, jak i zabójcza. W przypadku odbiorcy angażuje wyobraźnię do działania i upostaciowienia plastycznej, wirującej materii, z której składa się obraz.

Co się z niej wyłania? Zagadkowa rzeczywistość, o atmosferze sennego koszmaru. Szczególnie niepokoją dzieła, w których można rozpoznać antropomorficzne kształty. Są niczym ślady po obecności człowieka, który został poddany przerażającej przemianie. Z drugiej strony: może to świat zjaw, duchów, mar? Może one sprawują w nim władzę? Ujawniają prawdę podświadomości, dotąd skrywaną pod powłoką. Odbiorca ma szansę poznać wewnętrzną strukturę tych widziadeł. Komórki, z których się składają, zostały wydobyte na zewnątrz - tak, jakby te odrzucane przez rozum istoty roztrzaskały się, obnażając swoje sedno. Poza zasadami realności każdy byt jest równie możliwy do zaistnienia. Nieokiełznana moc życia wymyka się znanym regułom. To, co dotąd funkcjonowało na marginesie podświadomości, uaktywniło się. Chce BYĆ, na równych prawach ze szczegółowo rozpoznanym i naukowo nazwanym. Pasiewicz podjął próbę zobrazowania bytów niemożliwych do zaistnienia w innych okolicznościach, niż artystyczne lub psychologiczne i wyszedł z niej zwycięsko.

Marta Motyl