Leokadia Bartoszko
Leokadia Bartoszko
Leokadia Bartoszko w swojej twórczości zajmuje się fotografią artystyczną oraz malarstwem. Prace z zakresu obu dziedzin mają wspólne, charakterystyczne wyznaczniki pozwalające na identyfikację stylu, autorstwa jej dokonań. Najistotniejszą ich cechą jest poszukiwanie indywidualnej, nowej, nośnej formy wyrazu artystycznego w odniesieniu do semantycznie oraz plastycznie wielowarstwowej, złożonej wizji świata. Niezwykłość jej twórczego widzenia może budzić zdziwienie innością, niecodziennością przekazu, subiektywizmem postrzegania związków obserwowanej rzeczywistości z emocjonalnym wyrazem osobistej, zawartej w formie i w technice, wypowiedzi twórczej.
Fotografia, dokumentująca świat zewnętrzny, ma efekty indywidualizmu nie tylko poprzez wybór tematu, ale też stosowanych zabiegów technicznych. Aby podkreślić własną postawę wobec realności i wskazać możliwość jej zróżnicowanego widzenia, przeżywania i rozumienia, sensorycznej, emocjonalnej i intelektualnej analizy zjawisk, artystka konfrontując to, co obiektywne, z tym, co osobiste, porusza odbiorcę tematem i jego wielostronną, subiektywną oceną. Nakładając na różne elementy zdjęcia fragmenty innych fotografii, wykorzystując różne techniki, tworzy swoisty świat uczuć, refleksji i wyobraźni przenikający rzeczywistość.
Malarstwo Leokadii Bartoszko zdominowane jest przez ekspresję plamy barwnej, kontrastów, relacji koloru i linii kształtowanej barwą, deformacje płaszczyzn, brył, zaburzoną iluzję głębi przestrzeni. Dzięki temu artystka uzyskuje niepowtarzalny efekt formalny dynamizmu i niedefiniowalności formy w sztuce wobec rzeczywistego kształtu, do którego odnoszą się obecne niekiedy sugestie w poszczególnych częściach kompozycji obrazów. Wiążą się one z biologizmem życia ludzkiego, seksualności człowieka, jego cielesnej budowy, psychicznej nieokreśloności, uczuciowej niestabilności, ukazując je tak, by podkreślić zmienność, przemijalność, uległość wobec wpływu czasu, podatność na rozpad i zniszczenie. W takim posługiwaniu się formą zaznaczają się ekspresjonistyczne i surrealistyczne reminiscencje wzmacniające siłę oddziaływania złożoności wypowiedzi jej twórczości bliskiej malarstwu gestu oraz niegeometrycznej abstrakcji biologicznej.
Maria Kępińska
