Piotr Ambroziak

Piotr Ambroziak (ur. 1971) studiował na Wydziale Grafiki i Malarstwa łódzkiej Akademii Sztuk Pięknych. W 1996 roku obronił dyplom z wyróżnieniem w pracowni drzeworytu prof. Andrzeja Bartczaka (aneks z fotografii u prof. Ireneusza Pierzgalskiego). Uczeń prof. Juliusza Narzyńskiego w pracowni malarstwa. Jest przede wszystkim autorem obrazów i obiektów, ale wypowiada się w różnych dziedzinach sztuki, często zacierając między nimi granice. Uczestnik wielu stowarzyszeń artystycznych (Kultura Aktywna, Młodzi Sztuką, Otwarta Wystawa). W 1995 roku otrzymał stypendium Ministra Kultury i Sztuki.

Ekspresyjne obrazy, które tworzy należą do nurtu figuratywnego. Przedstawiona postać jest tu nośnikiem znaczeń i nadaje obrazowi kontekst. Często uproszczona, zdeformowana, traktowana szkicowo nie jest jednoznaczna. Ambroziak odwołuje się najczęściej do przedstawień archetypicznych: dobra i zła, kobiety i mężczyzny, diabła, anioła, świętego. Sięga także do różnych mitologii i wierzeń, przywołując nie tylko obraz bogiń, bożków i demonów, ale także postacie biblijne, w tym Chrystusa. Nawiązania do mitologicznych i religijnych źródeł są przez artystę wyrywane z kontekstu związanego z kultem i często w bardzo śmiały sposób umieszczane w realiach współczesnej rzeczywistości. Poprzez taki zabieg postacie i sceny nabierają nowego znaczenia, a artysta rozciąga pomost pomiędzy tradycją a współczesnością, w której zakorzenione kulturowo wzorce niejednokrotnie poddawane są w wątpliwość.

Integralną częścią niektórych obrazów są ręcznie wykonane napisy, które pozwalają na wydobycie nowych kontekstów z tradycyjnych przedstawień. Połączenie słowa i obrazu pozwala na ujawnienie bardziej zdecydowanych treści, a także odnalezienie związków z współczesnym światem. Dzięki tekstowi, który z jednej strony wyjaśnia treść obrazów, z drugiej stanowi nierzadko dowcipny komentarz artysty na temat obserwowanej rzeczywistości, prace Ambroziaka stanowią odpowiedź na otaczającą go rzeczywistość, którą autor odziera z metafory i iluzji. Obrazy Ambroziaka mają charakter uniwersalny, jednak przedstawione sytuacje artysta odnosi do własnych przeżyć. Jest uważnym i odważnym obserwatorem, a w jego wypowiedziach widoczna jest wrażliwość na ważne, choć czasem niewygodne tematy.

Dość istotne w twórczości Ambroziaka jest swobodne żonglowanie wzorcami zakorzenionymi w kulturze, sięganie do podświadomości, fantazji, marzeń sennych. Świat, który przedstawia artysta osadzony jest gdzieś na granicy realności i fantazji, jawy i snu, doświadczeń i pragnień, sacrum i profanum, przekazu uniwersalnego i indywidualnego.

Ambroziak tworzy także obiekty. Niektóre z nich przypominają totemy, inne, dużo mniejsze, budzą skojarzenia z magicznymi przedmiotami związanymi z kultem ziemi. Drobne formy wykonane z półprzezroczystych materiałów są często podświetlone światłem, którego źródło, niewidoczne dla widza, znajduje się pod nimi. Artysta uzyskuje w ten sposób efekt emanacji światła, odwołując się do roli, jaką pełniło w średniowieczu przede wszystkim w religii, ale również i sztuce. Przez odwołanie się do kultowego i religijnego znaczenia światła, Ambroziak daje tym samym złudzenie sztuki pełniącej funkcje w kulcie religijnym lub magii. Odczucie energii pojawiające się przy obcowaniu z pracami jego autorstwa nie pozwala, mimo ogromnej siły z jaką działa, zapomnieć, że mamy do czynienia ze sztuką – nie z przedmiotami kultu – a zatem wszelka moc dzieł, jeśli założymy, że taką posiadają, pochodzi od artysty. Przedmioty sztuki, które tworzy Ambroziak, pozwalają na wizualizację pierwotnych sił, stają się rodzajem ramy, wyznaczonych granic, w których można je wyrazić. Piotr Ambroziak z powodzeniem i bardzo skrupulatnie wypełnia udostępnione mu przez sztukę miejsce.

Ostre formy, śmiałe zestawienia kolorów, zdecydowany gest i deformacja, którymi operuje artysta w malarstwie, doskonale nadają się do przedstawienia życiowej energii. Podobnie jak niewielkie obiekty o organicznych kształtach i naturalnych, neutralnych kolorach, które kierują uwagę odbiorcy na moc skrywaną w siłach natury. W obu przypadkach Ambroziak potrafi wyrazić energię, ale, co ważne i cenne, unikając alegorii i personifikacji. W swoich pracach często zestawia ze sobą przeciwstawne siły: element aktywny z pasywnym, męski z żeńskim, gorący z zimnym, pogański z chrześcijańskim, pierwotny ze współczesnym, jednak skontrastowane wartości w jego pracach tracą element przeciwstawienia i stają się komplementarne.

W twórczości Ambroziaka pojawiają się odniesienia do różnych kultur, religii, postaci historycznych, zawsze jednak przedstawienia te są przefiltrowane przez współczesność i opatrzone aktualnym komentarzem. W swoich „poszukiwaniach źródeł mocy” artysta nie waha się sięgnąć do podświadomości, a nawet ujawnić jej ciemną stronę. W ten sposób artysta określa własne metafory, przy pomocy których opisuje współczesny świat.

Karolina Jabłońska